మనందరికి చాలా ఆలోచనలు ఉంటాయి , అలానే నాకు ఒక చిన్ని కేఫ్ పెట్టాలని కోరిక . 9-5 మనతో కష్టం అని ఎప్పుడో అర్ధమయింది. 90 % ఆలోచనలు గమ్యం దాకా చేరవు అనేది వాస్తవం కానీ ఎందుకు ? భయమా ? బద్దకమా? ఊహల దగ్గరే చనిపోయిన కలలు ఎన్నో నాది వాటిలో ఒకటేనా ? కేఫ్ పెట్టేంత డబ్బు లేదు , పెట్టాలన్న ఆలోచన తప్ప.దారి తెలీదు కానీ వెళ్లాల్సిన గమ్యం మాత్రం తెలుసు .సమాజం వంటలోడు అంటారు . కాంపిటీషన్ ఎక్కువ , పెట్టుబడి లేదు , ఎం ఉంది మరి పిచ్చి పిచ్చి రెసిపిలా? అసలా ఇవన్నీ పక్కన పెడితే ముందు ఇంట్లో వాళ్ళు ఒప్పుకోవాలి కదా ? ఇంకోక సంవత్సరం లో ఇంజనీరింగ్ అయిపోతుంది.
పైకి ఇలా కనిపిస్తాం కానీ మనలో చాలా భయాలు ఒక పెద్ద టెంట్ ఏస్కోని కూర్చుంటాయి మన లోపల. చిన్నప్పుడు ఎవరు ఎం అనుకుంటారు అనే ఆలోచన ఉండదు. నాకు కావాలంటే అడుగుతా , కోపడతా , అవసరం అయినా గోల గోల చేస్తా , నాకు కావాలి అంటే కావాలి అంతే. అది మన చేతికి వచ్చాక వచ్చే సంతోషం వేరే లెవెల్. చిన్నపూడి చేతికి అమ్మ నాన్న సంకెళ్లు వేసిన మనసు మాత్రం ఎపుడు స్వేచగానే ఉండేది , అదేంటో పెద్దగా అయ్యే కొద్దీ చేతికి ఉన్న సంకెళ్లు పోయిన , మనం సంపాదించినా సరే మనసుకు తెలీకుండానే ఎక్కడో సంకెళ్లు పడిపోయాయి. ఏది చేయాలన్న భయం , ఎవరు ఎం అనుకుంటారనే ఆలోచన. ఊహల దగ్గరే చనిపోయిన కలలు ఎన్నో.
ఇంజనీరింగ్ అయిపోయింది , జీవితం గురించి తెలిసిందే కదా ! బాధ్యతల పేరుతో అదే సాఫ్ట్వేర్ ఉద్యోగం భుజాన వేసింది. చేసే పని ఇష్టం లేదు కానీ తప్పలేదు. అసలా నేనొకడినేనా , లేకపోతే నాలాంటి వాళ్ళు ఉన్నారా అని చుట్టూ పక్కన వాళ్ళని అడిగాను . ఇంచుమించు 100 లో 50 మంది కలలు చంపుకుని వచ్చిన వాళ్లే ఇంకో 50 మంది పెద్ద ఆలోచన లేక ఏదోటి చేయాలి కాబట్టి దింట్లోకి వచ్చామని చెప్పిన వాళ్లే , బహుశా అన్ని సాఫ్ట్వేర్ కంపెనీస్ చనిపోయిన కలల్ని దాచుకునే స్మశానం ఏమో . అప్పుడు కలిసింది నా ఫ్రెండ్ నిత్య , తను నేను ఇంజనీరింగ్ లో చాలా ఆశలు , ఆలోచనలు గురించి మాట్లాడుకునే వాళ్ళము , ఒక పెద్ద డైరెక్టర్ అవ్వాలన్న కోరిక తనది. బహుశా అవన్నీ మర్చిపోయి ఎక్కడో ఉద్యోగమో పెళ్లో చేసుకొని ఉంటది అనుకున్నా. ఆశ్చర్యం ఏంటంటే ఆ సుడిగుండాల్లో పడకుండా తను ఒక సినిమా కి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ గా పని చేస్తుంది. జీతం తక్కువే పైగా ఇంట్లో వాళ్ళకి ఇష్టం లేదు , చుట్టాలు పెళ్లి పెళ్లి అని సావా గొడుతున్నారంట. ఇన్ని ఉండగా ఎందుకు వెళ్ళావ్ సినిమా ప్రపంచం లోకి అని అడిగితే ఒకటే అంది
" నేను నమ్మిన ప్రపంచం లో ఓడిపోయినా పర్లేదు , ప్రయత్నించాను , ప్రయత్నించి ఓడిపోయా అని నా మనసుకి నేను సమాధానం చెప్పుకోవచ్చు. ఒక 10 సంవత్సరాల తర్వాత అరె చేసి ఉంటె బాగుండే అనే ఆలోచన కన్నా , ప్రయత్నించాను కానీ కుదరలేదు అని చెప్పడానికి ఎక్కువ ఇష్టపడతాను. ఈరోజు మనం కోరుకుంటున్న డబ్బు , ఒక 2 -3 సంవత్సరాల తర్వాత అయినా కచ్చితంగా వస్తుంది, కానీ నీ కల కోసం ఇప్పుడు ప్రయత్నించక పోతే ఇంకెప్పటికీ ప్రయత్నించలేవు.
నా జీవితాన్ని బ్రతకాల్సింది నేనే కదా , ఇంకా చుట్టాలు అంటావా అలిసిపోయే వరకు మొరుగుతారు. నేను చేసేది మంచికే అని నమ్మకం పోయే రోజు వరకు ఓడిపోయినా గెలిచినా ప్రయత్నిస్తూనే ఉంటాను"
అలా చెప్పి వెళ్ళిపోయాక ఒక్క క్షణం భయం వేసింది , నా కల నాతోనే చనిపోతుందా? అసలా ఎంత వరకు ట్రై చేశాను ?ఇంకా ఇలా కాదు అని ఒక వంటల యూట్యూబ్ ఛానల్ ఓపెన్ చేశాను. 10 - 15 వీడియోస్ అయ్యాక మెల్లగా పేరు వచ్చింది. చేసే వంటలు కొంచెం కొత్తగా ఉండడం తో ఒకటి రెండు బాగా వైరల్ అయ్యి డబ్బులు కూడా వచ్చాయి. నా కల సాదించేసినట్టేనా ? జాబ్ చేస్తూ అలానే వీడియోస్ చేస్తున్నా,చేస్తున్నప్పుడు ఆనందంగానే ఉంది కానీ ఏదో తెలియని అసంతృప్తి.సినిమా అయినా , వంట అయినా , ఏ కళ అయినా అది నలుగురికి చేరి , వాళ్ళ కళ్ళలో కానీ మాటల్లో కానీ ఆనందం చూస్తే మనకి ఆనందం. నేను వండాలనుకున్నది డబ్బుల కోసం కాదు , నాకంటూ ఒక కేఫ్ , నేను చేసిన వంట తిన్నాక జనాల కళ్ళలో చూడాలనుకున్న సంతృప్తి కదా.
మనసేం బాలేదు, ఎప్పటిలానే ఆఫీస్ కి సెలవు పెట్టేసి , నాకిష్టమైన కడక్ బిర్యానీ చేసుకొని మంచిగా తినేసి పాడుకుండిపోయా. రాత్రంతా ఇవే ఆలోచనలు. తెల్లారింది, ఆఫీస్ కి వెళ్లే టైం అయింది. వెళ్లాలనిపించలేదు.
ఏదో తెలియని తెగింపు , ధైర్యం , ఆరోజు తర్వాత ఇంకా ఆఫీస్ కి వెళ్ళకూడదు అనే నిర్ణయం మదిలో మెదిలింది. అనుకున్నట్టే మళ్లీ ఆఫీస్ మొహం చూడలేదు. అది విన్నాక ఇంట్లో 6 నెలలు మాట్లాడలేదు. అప్పటిదాకా ఉన్న కొంచెం డబ్బులతో చిన్న ఛాయ్ బండి , అదే బండి లో సాయంత్రం తినడానికి వింత వింత వంటలు. అదృష్టమో ఏమో తెలీదు కానీ జనాలకి విపరీతంగా నచ్చాయి , రోజు రోజుకి ఎక్కువ మంది రావడం మొదలు పెట్టారు , అలానే పార్సెల్ కూడా తీసుకువెళ్లే వాళ్ళు.
నేను అనుకున్నట్టే చుట్టాలందరు పిల్లలకి వాళ్ళ మాటలు వినకపోతే నాలా ఛాయ్ బండి పెట్టుకోవాల్సి వస్తుంది అన్నారు , ఇంట్లో వాళ్ళు బాధ పడుతున్నారని తెలుసు కానీ , సాయంత్రం ఆ రెండు గంటలు నా మనసుకి కలిగే ఆనందం అంత ఇంత కాదు , వాటి ముందు ఆ అవమానాలేం కనిపించలేదు . గౌరవం పరంగా తప్ప , చెప్పాలంటే ఆ 9 - 5 జాబ్ కన్నా ఇక్కడే ఎక్కువ సంపాదిస్తున్నా.
అలా రెండు సంవత్సరాలు అయిపోయాయి , బండితో పాటు యూట్యూబ్ వీడియోస్ కూడా చేస్తూనే ఉన్నా , ఆ వీడియో చూసి ఒకరోజు పెద్ద చెఫ్ కాల్ చేసారు ఇంటికి పిలిచారు , అదే వంటకం చేసి వడ్డించమన్నారు.మనదేం పోయింది , చేసి పెడితే పోలె అని చేశాను. తినేసి , ఓకే ఇంకా వెళ్ళచ్చు అన్నారు . మొదట అర్థంకాలేదు తర్వాత కోపం వచ్చింది , సరే ఆయన చెప్పే రెసిపీస్ నాకు ఇష్టం , ఆ గౌరవంతో ఎం మాట్లాడకుండా ఇంటికి వచ్చేసా. ఒక 2 వారాల తర్వాత ఒక లెటర్ వచ్చింది. ఆయన కేఫ్ లో హెడ్ చెఫ్ గా అప్పోయింట్ చేసారు ఆ కిందనే ఇంకొక కాగితం ఉండే , చూసి షాక్ అయ్యి వెంటనే ఆయన దగ్గరికి వెళ్ళాను.
"నువ్వు చూసింది నిజమే , నీ బండి దగ్గర 6 నెలల ముందు ఒకసారి తిన్నాను, అప్పటి నుండి ప్రతి రోజు పార్సెల్ కూడా తెప్పించుకుంటున్న , నీ వీడియోస్ అన్ని చూసాను , అవి చేస్తున్నప్పుడు నీ ఆనందం చూసాను . నీ పని మీద నీకు ప్రేమ ఉంది ,అది ఉన్నన్ని రోజులు నీ మనసు ఎప్పుడు సంతోషంగానే ఉంటుంది . కేఫ్ ని మరి ఎక్కువ మార్చవనే అనుకుంటున్నా ,ఒకవేళ మార్చినా నా కోసం ఒక టేబుల్ అలానే ఉంచు ! " అని చెప్పి వెళ్లిపోయారు.
ఇంకో నెలలో ఆయన ఆస్ట్రేలియా వెళ్తున్నారు అందుకే తన కేఫ్ ని నాకు రాసి ఇచ్చేసారు . ఆనందమో , ఆశర్యమో తెలీదు కానీ ఒక్కసారి గతమంతా కళ్ల ముందు కనిపించింది . ఆయన ఇచ్చిన కేఫ్ నా జీవితం లో పెద్ద మెట్టు. ఆయన రాసి ఇవ్వడం మంచితనం , మనం తీస్కోకపోడం బాధ్యత . పెట్టిన నమ్మకాన్ని నిలబెడుతూ అక్కడే 3 ఏళ్ళు పని చేసి మొత్తానికి 3 ఏళ్ళ తర్వాత ప్రనిత్య అనే కేఫ్ ఓపెన్ చేశాను.
ఒకవేళ నా భయాలు దాటి యూట్యూబ్ ఛానల్ పెట్టకపోయినా , ఉద్యోగం మానేసి ఛాయ్ బండి పెట్టకపోయినా , చుట్టాలు ఆవుమనిస్తున్నారని ఆ బండి ఆపేసిన ఈరోజు నేను ఈ స్థాయిలో ఉండే వాడ్ని కాదు. ఒకవేళ ఈ స్థాయి రాకపోయినా , అదే బండి దగ్గర ఉండే ఆ రెండు గంటలు మనస్ఫూర్తిగా ఉండే వాడ్ని . నా ఊహ , కల నిజమైంది. ప్రయత్నించక పోయి ఉంటె ఒక చిన్న ఆఫీస్ రూమ్ లో ఇప్పటికి మనసు చంపుకుని పని చేస్తూ కూర్చునే వాడ్నేమో.
ప్రయత్నించి ఓడిపోయినా పర్లేదు, గెలుపు కన్నా, ఓటమి కన్నా, స్థాయి కన్నా, డబ్బు కన్నా ప్రయత్నమే గొప్పది .